Korthagen, Reflectiecyclus

Fase 1

We waren met de groep in Rome voor een kerk. Hier gingen we de dag reflecteren. Dit was met een ander leerteam die ik gewend was en met mensen die ik nauwelijks ken. In deze groep was het mijn taak om mee te luisteren en te zeggen wat ik van de reis tot nu toe vond. Een meisje vertelde over haar familie en kreeg het moeilijk. Ik moest mij hierom erg inhouden wat ik altijd doe in moeilijke situaties met mensen die ik niet ken. Hierdoor voelde ik mij na de bijeenkomst erg opgekropt en vol.

Fase 2

Ik zag anderen haar knuffelen en zeggen dat het goed komt. Hierdoor wilde ik haar ook knuffelen en toen ik dat deed stortte ik in. Heel raar, ik had dit nog nooit gehad maar het voelde zo vertrouwt om alles eruit te laten. Ik dacht dat het allemaal oké was en ik mij moest overgeven aan het gevoel. Dit voelde erg fijn en opgelucht. Het is een soort vrijheid die ik nog nooit gevoeld had.

Fase 3

Dit betekend nu voor mij dat ik het gevoel ken van overgave en dat dat juist heel fijn kan zijn. Dit was zo’n openbaring dat het nu makkelijker gaat om mij over te geven aan gevoelens. Ze mogen er nu gewoon zijn. De positieve dekking is dus dat ik echt heb kunnen voelen op dat moment en daar loop ik al een hele tijd tegen aan. Het lukte mij steeds niet om echt mijn gevoel binnen te laten. Het was echt een openbaring dat het mij daar wel lukte. Dit komt waarschijnlijk ook door de moeheid die de reis veroorzaakte en die ik op dat moment voelde dat ik niets anders kon dan mijzelf overgeven aan deze gevoelens. Dat ik deze zo sterk voelde heeft denk ik te maken, dat ik niet goed mijn gevoelens kan uiten en iets mij getriggerd heeft in de groep, en het gevoel van veiligheid in de minor heeft ervoor gezorgd dat het oké was. Waardoor het mij wel lukte.

Fase 4

Ik merk nu dat in een vertrouwde setting ik meer bij mijn gevoelens kan. Dit doe ik door los te laten dat ze er niet mogen zijn. Het voelde die avond zo fijn om bij mijn gevoelens te komen, dat ik er nu niet meer bang voor ben. Ik praat er nu ook makkelijker over, en knuffelen, helpt mij om meer te voelen. De voordelen hiervan zijn dat ik meer open ben, ik kan beter uitleggen wat ik bedoel als het op gevoel aankomt. Een nadeel heb ik nog niet gemerkt. Wat zou kunnen is, wanneer ik een negatieve ervaring zou krijgen, ik weer minder durf te voelen, maar daar ben ik mij bewust van en laat ik niet zomaar gebeuren. De volgende keer laat ik het weer zo gebeuren en wil ik alles voelen. Het mag oké zijn om mijn gevoelens te tonen. Dat maakt me eigenlijk alleen maar sterker.

Fase 5

Ik wil bereiken dat ik beter naar mijn gevoelens kan luisteren. Ze mogen er zijn en als ik weet wat ik voel kan ik ook beter weten wat ik wel en niet wil. Het zou mooi zijn als ik mijn gevoel altijd voel zodat het minder extreem wordt als ik iets voel en meer gedoseerd. Bijvoorbeeld als ik woede niet voel maar op ga kroppen, komt het er een keer als onweer uit. Als ik op verschillende momenten kan zeggen dat ik iets niet leuk vind etc. is dit niet zo’n explosie. Ik wil erop letten dat ik hier aandacht aan blijf geven en niet in oude patronen val. Het voelen is iets moois en dat wil ik blijven koesteren. Wat ik uit wil proberen is gewoon ergens gaan zitten, aan een gebeurtenis denken, positief of negatief en dan proberen te voelen wat ik voel bij die situatie. Dit ga ik dan in mij opnemen en mag er gewoon zijn. Hier doe ik verder niks mee dan het te laten zijn.