Reflectie 1 gesprek zuster

Op mijn practicum plaats heb ik vaak gesprekken. Nou heeft een gesprek mij vandaag zo aangegrepen dat ik er meteen een reflectie van uit wil werken. Voor we het gesprek in gingen verwachtten ik een gesprek zoals allen andere gesprekken. Oppervlakkig en over het kloosterleven.

Toen ik aankwam was mevrouw erg verdrietig en emotioneel. Dit zorgde ervoor dat ik meteen een andere rol aannam en mijn verwachtingen bijstelde. Ik stond op dat moment meer open voor een goed gesprek. We zijn gaan zitten en ze begon te praten.

Ze zat ermee dat ze niet meer goed mee kan. Ze vertelde veel dingen door elkaar. Wat ik eruit op heb kunnen maken is dat ze veel kwaaltjes heeft en ze hierover niet wordt begrepen door andere zusters. Dit vindt ze verdrietig omdat ze altijd voor iedereen klaar staat. Wat mij het meeste aangreep was dat ze moest accepteren dat ze veel dingen uit handen moet geven. Ze wil zo graag alles zelf doen maar kan het niet meer.

Het gevoel wat er bij mij opkwam op dat moment was echt verhelderend. Ik begreep ineens waarom je zo emotioneel kan zijn als je je over moet geven aan een ander. Ik stond er niet bij stil dat het moeilijk is als je alleen maar in een rolstoel kan zitten en afhankelijk bent van anderen. Dit gesprek heeft mij echt laten zien dat het niet zomaar iets is dat mensen zich laten rijden met een rolstoel maar dat daar een heel proces aan vooraf gaat. Ik was even kwijt wat ik wilde zeggen tegen haar omdat dit gevoel mij zo aangreep. Dat er ook mensen zijn die haar niet begrepen vond ik het ergste. Als ik terug kijk op hoe ik ben, snap ik waarom dit mij zo aangrijpt. Zelf vind ik het ook belangrijk dat mensen mij begrijpen en kan ik er ook verdrietig van worden als dit niet zo gebeurd. Wat ik belangrijk vind in het leven is dat mensen elkaar begrijpen, zoals in oorlogen, andere geloven, op straat etc. Dat is waar het om gaat in het leven en zo moeilijk hoeft dat niet te zijn in mijn ogen.

Zelf ben ik ook op de middelbare school onbegrepen geweest en werd daar ook verdrietig van. Dat lijkt hier ook een beetje op. Dat is waarom het mij zo raakt. Het is ook een machteloos gevoel, want je kan niet makkelijk iemand de ander laten begrijpen als die er niet voor open staat.

Voor de zuster was het fijn dat ik er op dat moment voor haar was en dat ik haar wel begreep. Ze werd ook emotioneel toen ik haar een knuffel gaf. Ik besef me nu ook hoeveel waarde een knuffel kan hebben en dat dit eigenlijk heel bijzonder kan zijn. Dat besef had ik nog niet voorheen, wat ik best raar vind. Het is algemeen wel bekend dat een knuffel veel betekend maar het voelen is toch weer anders.

Het was een hele bijzondere ontmoeting die ik nog lang ga onthouden. Hoe bijzonder het eigenlijk is om iemand niet te kennen maar toch verbonden te kunnen zijn door emoties, die zonder dat je het door hebt toch persoonlijker zijn dan je zou denken.